Test: parowar Clatronic DG 3270

Wstęp do parowania

Wiem już co znajduje się w pudle i czego nie należy upuszczać, zanurzać w wodzie ani rysować ostrymi narzędziami (wszystko dokładnie opisano w instrukcji). Czas przejść do składania sprzętu i rozpoczęcia parowania. Rozłożyłem wszystkie części i zacząłem je łączyć na stole zgodnie z instrukcją. Musiałem wyglądać dość nieporadnie, ponieważ moja Druga Połówka, która bacznie przyglądała się całej akcji z boku, w pewnym momencie zdecydowała się na wkroczenie do akcji – ustawiła cały sprzęt w mgnieniu oka i przygotowała go do pracy.

Obserwując ten proces, doszedłem do wniosku, iż to bułka z masłem i po pierwszym złożeniu każdy będzie już wiedział co i jak. W skrócie (za producentem) powiem, iż na części bazowej należy ustawić miskę zbiorczą na kondensat. Potem wstawiamy pierwszą miskę (wszystkie miski oznaczone są numerkami – na samo dno idzie największa, którą przewrotnie oznaczono numerem 3). Jeśli zamierzamy parować niewielką ilość produktów, to jedna komora powinna w zupełności wystarczyć. W przypadku większego posiłku należy użyć trzech misek, połączonych ramkami. Na szczyt wędruje pokrywka, która wieńczy naszą konstrukcję.

Warto w tym miejscu podkreślić, iż przed włączeniem urządzenia trzeba (!) wlać wodę do zbiornika – najlepiej aż do wskaźnika MAX. W instrukcji napisano, że wodę (tylko czystą i przejrzystą) należy wlewać do tego poziomu zawsze, gdy parowanie ma trwać dłużej niż 15 min. W gruncie rzeczy każde parowanie które przeprowadziłem, bądź obserwowałem trwało ponad kwadrans. Jeśli w trakcie działania urządzenie przestanie wydzielać parę, oznacza to, iż w zbiorniku nie ma już wody i trzeba ją szybko uzupełnić. W tym celu musicie najpierw obrócić programator zegarowy na 0 i wyjąć wtyczkę z gniazdka.

Po dolaniu wody można spokojnie wrócić do parowania produktów. Wydaje się to trochę skomplikowane i powiem szczerze, że tak też wygląda cały proces w rzeczywistości. Gdy zdejmujemy kolejne miski z urządzenia, skropliny wyciekają przez otwory na spodzie, wydziela się przy tym para, którą można się poparzyć (poszczególne części sprzętu też są gorące) – używanie rękawic kuchennych, bądź ścierek jest wskazane. Dalej dochodzimy do pojemnika na skropliny, który wypełnił się po brzegi (czasem w trakcie parowania wycieka z niego woda, którą trzeba na bieżąco wycierać). I tu pojawia się problem – jak wylać wodę? Sprawa wydaje się banalna, ale tylko z pozoru.

Woda w pojemniku jest bardzo gorąca, więc ciężko złapać za uchwyty, które wystają ledwo ponad jej powierzchnię. Nawet jeśli ta sztuka się komuś uda, to pewnie zaczepi dolną krawędzią o urządzenie bazowe i obleje siebie i blat kuchenny wrzątkiem. Czekanie na ostygnięcie też nie ma większego sensu – parowane jedzenie wystygnie, a my stracimy mnóstwo czasu i nerwów. Ja radziłem sobie za pomocą chochli – wybierałem ciecz do kubka, a gdy jej poziom w zbiorniku opadł, postanowiłem wyciągnąć miskę (i tak oblałem się resztkami płynu). Po zakończeniu tej czynności wszystko ustawimy z powrotem na swoje miejsce (pamiętajcie o dolaniu wody – w tym celu wyłączaliśmy sprzęt!) i nastawiamy programator na określony czas.

Tak z grubsza wygląda sam proces parowania. Sęk w tym, że nie wspomniałem jeszcze o parowaniu żywności – już to nadrabiam. Z racji tego, iż chciałem sprawdzić możliwości parowaru na większej liczbie produktów, postanowiłem podzielić swój test na dwa dni. Pierwszego dnia zdecydowałem się na obiad w kombinacji mięso wieprzowe, ziemniaki, warzywa, a nazajutrz na mój talerz trafić miał posiłek złożony z ryby, ryżu oraz warzyw. Oba zestawy brzmią oczywiście dość prozaicznie, ale chyba o to właśnie chodzi – najlepiej sprawdzić możliwości sprzętu na czymś popularnym i „codziennym”.